De teler; Een algemene term die voor velen die dit artikel lezen waarschijnlijk wel een helder begrip vormt. Voor mij en mijn collega’s nog specifieker; de belangrijkste reden om uitgeslapen uit bed te stappen en onze klanten te helpen problemen op het gebied van gewasbescherming te verhelpen en beter nog, te voorkomen. A ha, de teler is dus ook nog eens klant? Jazeker en een zeer gewaardeerde... Is de teler daarmee een andere diersoort dan de consument? Nee, deze is op zijn beurt ook weer klant, maar dan van de teler.
Over consumenten wordt wel eens gesteld dat ze als burger graag willen dat al hun aankopen in de supermarkt duurzaam geproduceerd moeten zijn, maar zodra ze als consument voor het schap staan, dan is het de portemonnee die toch vaak dicteert om de kilo knaller in het winkelwagentje te leggen. Enige schizofrenie is ons niet vreemd blijkbaar.
En ook telers zijn af en toe complex in hun gedachtegang. Het overgrote deel zal de doelstelling om op termijn vrij van chemie en al helemaal vrij van residu te kunnen telen als zeer belangrijk achten, zeker voor wat betreft vruchtgroenten. Als het er vervolgens op aan komt om de daad bij het woord te voegen, dan blijkt de praktijk weerbarstiger. Oplossingen zijn vaak nog niet waterdicht en als het kostenplaatje dan ook nog eens minder gunstig uitpakt, dan weegt de portemonnee vaak zwaarder dan het ideaal. Teler en burger blijken dus gevoelig voor dezelfde psychologie.
Nu wil ik niemand hiermee te na komen, maar dit is een logische reactie waar ieder in min of meerder mate “last” van heeft. Feit is wel dat veel oplossingen in de biologie pas gaan vliegen als ze bedrijfseconomisch ook voordelen bieden. Op zich een heel gezonde stellingname en zeker de afgelopen jaren ging dat gelukkig vaak hand in hand met stappen richting het ideaal van residuvrij product. Een aantrekkelijke prijsstelling van T. montdorensis was de game changer voor biologie in Chrysant. Of dat in de toekomst zo zal blijven is de vraag. In veel andere teelten als bijvoorbeeld potplanten of tomaat zijn nog wel oplossingen denkbaar, maar zijn deze te duur t.o.v. het huidige alternatief, gebruikmakend van chemie, al dan niet als noodrem.
Ik verwacht dat de agrarische sector steeds vaker de keuze zal moeten gaan maken tussen een lange of korte termijn visie op de toepassing van gewasbescherming omdat financieel rendement en voldoen aan de wens van de burger niet altijd zonder meer samen zullen gaan. Zeker niet als oplossingen nog in de pioniersfase verkeren. Dit vereist visie en lef, iets waar het de tuinbouw nooit aan heeft ontbroken, maar het begint bij het eerste; visie. En als de noodzakelijke lef dan ook nog eens werd beloond met een meerprijs van de consument... Maar de bal ligt bij de sector en alle betrokken spelers. Neemt u al genoeg stappen?
Comments